กลอนรัก
ฉันไม่ต้องการ คำว่า – รัก – สักเท่าไหร่
แค่ขอมีเธออยู่ใกล้ ๆ ตลอดไปก็เท่านั้น
ไม่ต้องการกักขังใครไว้ในหัวใจกันและกัน
อยากให้อิสระ กับ ความผูกพัน เดินด้วยกันต่อไป
เพราะอยากให้เธอสบายใจเมื่อใกล้ฉัน
ไม่อยากเป็นสายป่านที่คอยตรึงกันเอาไว้
เพราะกล้วว่าสักวันสายป่านนั้นอาจตึงจนขาดไป
ถึงวันนั้น..เอื้อมมือคว้าเท่าไหร่..คงไกลเกิน
แม้ตอนนี้เราอาจจะเดินอยู่คนละฝั่งฟ้า
แต่คงไม่ไกลเกินกว่าความห่วงหาจะข้ามไปไหว
ความผูกพันของเราไม่อาจหยุดลงเพราะห่างไกล
แต่กลับทบทวีความมั่นใจ..ว่าสักวันเราจะได้อยู่ใกล้กัน
กลอนคิดถึง
หลายครั้งกับคำถาม ที่เกิดกลางระหว่างใจ
เป็นแค่ความสงสัย แอบอดไว้เนิ่นนานมา
พ้นผ่านกาลเลยล่วง คนเคยห่วงห่างหายหน้า
หายห่างนานเวลา ลืมเลือนว่าใครคงคอย
เกินไกลไกลเกินแล้ว โอ้ดวงแก้วไกลล่องลอย
ไม่เคยเคืองสักน้อย แม้เจ้าถอยทิ้งห่างไป
เจ็บปวดย่อมมีรู้ เพราะเป็นผู้มีหัวใจ
ที่มีมากคือห่วงใย อวยพรให้...สุดคิดถึง
กลอนให้กำลังใจ
หนึ่งย่างก้าวสำคัญของชีวิต
หนึ่งความคิดเส้นทางแห่งความหวัง
หนึ่งสมองสองมือคือพลัง
ใช้เป็นดังอาวุธรุดหน้าเดิน
หาความฝันความชอบรอบเรียนรู้
หาเชิดชูต้นแบบแนบสรรเสริญ
หาแรงกายแรงใจใฝ่เจริญ
จงเพลิดเพลินกับเส้นทางที่วาดวาง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น